Op een prachtige zonnige middag strijk ik neer op één van mijn favoriete terrasjes. Het is een overdekt terras waar het zelfs in de koude maanden nog aardig vertoeven is. Ik zoek een tafeltje uit in een hoek zodat ik goed zicht heb op de andere tafeltjes. Een vriendelijke ober komt vragen wat ik wens te drinken en ik bestel een glas rode wijn. Dit is mijn moment van de dag, zippend aan mijn glaasje wijn rondkijken naar de mensen die de andere tafeltjes komen bezetten. Het publiek is nogal gevarieerd wat hier komt en dat maakt het juist interessant. Omdat ik hier vaker kom herken ik steeds meer mensen. Neem nu bijvoorbeeld de al wat oudere, maar zeer charmante heer die altijd aan het zelfde tafeltje gaat zitten. Hij ziet er zeer verzorgt uit en altijd keurig in pak. Hij bestelt een glaasje rode wijn en staart een beetje voor zich uit. Onopvallend kijkt hij af en toe op zijn horloge om daarna een blik te werpen naar de deur. Niet veel later stapt er een zeer slanke elegante oudere dame binnen, ze lijkt een beetje op Audrey Hepburn (*) en loopt direct naar de oudere heer toe. Zodra ze in beeld is verschijnt er een grote glimlach op zijn gezicht en staat hij meteen op om haar te begroeten. Zij kust hem op de wang en hij kust haar hand. De man begeleidt haar naar de stoel die hij netjes voor haar aanschuift. Je kunt het zo zien, die twee hebben iets heel bijzonders samen. De ober weet al uit ervaring wat deze dame wil drinken en zet een zelfde glaasje rode wijn voor haar neer op tafel. De oudere heer houdt de hand van de dame vast en zonder iets te zeggen genieten ze van elkaars gezelschap en de wijn. Er wordt geen woord gewisseld, iets wat me in het begin enorm verbaasde. Zodra het glas met de wijn op is staat de dame op, geeft de oudere man een zoen op de wang en vertrekt. Bij de deur draait ze zich nog éénmaal om en steekt haar hand op en zwaait. De oudere heer blijft nog even zitten en neemt nog een glaasje wijn. Dit ritueel wordt elke week op dezelfde dag herhaald. Al een aantal weken lang observeer ik deze mensen vanaf mijn tafeltje in de hoek. Mijn fantasie maakt overuren. Wat voor een bijzondere relatie hebben deze mensen? Het moeten wel hele goede vrienden zijn, er straalt een enorme intimiteit van ze af. Maar wat is nu eigenlijk het verhaal hier achter? Mijn nieuwsgierigheid wordt aardig op de proef gesteld en ik moet me haast bedwingen op niet op de man af te stappen om het te vragen.
Enkele weken later krijg ik mijn antwoord. Het is wat kouder geworden en de uitbater zorgt voor verwarming op het terras. Op een grote stapel liggen fleece dekens die men kan pakken als daar behoefte aan is.
De oudere man zit aan zijn gebruikelijke tafeltje met een glaasje rode wijn. Ditmaal kijkt hij niet op zijn horloge en ook niet naar de deur. Hij staart slechts voor zich uit met een zeer verdrietige blik in zijn ogen. Ik zie dat hij het zichtbaar koud heeft en trek meteen de stoute schoenen aan. Dit is een mooie gelegenheid om kennis te maken denk ik. Ik pak een fleece deken en wandel naar hem toe. Terwijl ik mezelf voorstel reik ik hem de fleece deken aan. Hij pakt de deken aan, slaat hem om zich heen en bedankt mij vriendelijk. Met een gebaar nodigt hij mij uit om bij hem aan zijn tafeltje te komen zitten. Hij wenkt de ober voor nog een glas met rode wijn en zo zitten we samen van onze wijn te genieten.
‘Ze komt niet meer’: zegt hij verdrietig. Dit is het moment waarom ik gewacht heb en vraag voorzichtig: ‘Waarom niet?’ Dan begint de man ineens te vertellen. Ze kenden elkaar al van jongs af aan en waren dikke vrienden. Later werden ze verliefd op elkaar en waren elkaars eerste geheime liefde. Maar trouwen met elkaar was geen optie in die tijd. Zij kwam van zeer goede huize en hij maar uit een gewoon gezin. Haar ouders hadden hele andere plannen met haar. Wat ze ook probeerden om hun beider ouders te overtuigen van hun liefde voor elkaar, dit was niet bespreekbaar. Uiteindelijk trouwde zij met iemand van haar ouders keuze. Zo ging dat in die tijd. Ze verloren elkaar uit het oog, maar hij is nooit zijn eerste liefde vergeten. Een paar maanden gelden kwamen ze elkaar bij toeval weer tegen. Zij was sinds enige jaren weduwe, maar was haar eerste grote liefde, nooit vergeten!
Ondanks hun hoge leeftijd was de liefde meteen weer voelbaar. De kinderen en kleinkinderen van haar zouden dit niet begrijpen, want in hun ogen was hun vader toch haar grote liefde? Daarom ontmoeten ze elkaar elke week in het geheim. Ze hadden geen woorden nodig, gewoon even bij elkaar zijn was voor hen beide voldoende.
‘Maar nu, is ze er niet meer’: zegt hij bedroefd. Gisteren had hij in de krant moeten lezen dat ze zeer plotseling overleden was. Zijn grote liefde, die was niet meer. Voortaan zou hij alleen zitten aan dit tafeltje en zijn wijn drinken in alle eenzaamheid. Ik legde mijn hand op zijn hand en zei: ‘ze zal hier altijd bij u zijn’. Waarop hij glimlachte en zei: ‘Ja, mijn liefde voor haar blijft voort bestaan’.

Vanaf dat moment zat ik niet meer in mijn hoekje op het terras, maar aan het tafeltje van de oudere man en dronken wij samen onze glaasjes rode wijn.

* Audrey Hepburn was een Brits-Nederlandse actrice en speciaal ambassadeur van het United Nations Children’s Fund. Ze geldt als een van de beroemdste filmactrices van de twintigste eeuw. In de jaren vijftig en zestig van de twintigste eeuw was ze een stijlicoon.